-A te kam treguar ndonjehere se si kam vdekur?
-Shpeshhere, por asnjehere njesoj.
Gjaku rridhte me ngadale mbi lekuren e bardhe, duke rene me pas ne dyshemene e ftohte akull. PikโฆPikโฆPikโฆ
Ndoshta tani kishte ardhur koha te me tregonte te verteten, por ai vetem qeshi. Nje tringellime e dhimbshme po aq sa e bukur.
-A dhemb?
-Me shume ne shpirt. Fillon kupton se nuk do realisht te vdesesh pavarsisht sa je lutur per vdekjen. Jeta te kalon para syve si nje shirit filmash bardh e zi, pa nje fillim dhe pa nje fund.
Mos ndoshta ky ishte nje kujtim?
TikโฆTakโฆTikโฆTakโฆ
Asgje me nuk ka rendesi. Dua vetem te mbarojโฆ
-Po pendohesh? -me pyeti.
-KurreโฆGjithmone me ka pelqyer ngjyra e gjakut.
Nuk ishte e vertete, po pendohesha per cdo gje qe nuk kisha mundur te beja, per cdo fjale qe nuk munda ta thoja, per cdo ndjenje qe nuk munda ta ndjejaโฆMjaft! Mendimet ndaluan. Dhe dikur te kisha nje dite me shume, prap nuk do zgjidhja ta beja. Nuk do mjaftonte e gjith koha e botes qe te ringjallesha serisht. Ndoshta, tani po me fikej trupi, por une kisha vdekur me kohe.
-Mund te me tregosh si ndodhi ne te vertete?
-Hera e pare qe vdiqa?
-Te gjitha heretโฆ
-Heren e fundit ndodhi teksa po kaloja rrugen dhe me goditi hakmarrja dhjete here ne zemer nderkohe qeโฆ
Zeri i tij filloi te ndihej gjithnje e me i larget, derisa pa kuptuar, kisha mbetur vetemโฆ.dhe pastajโฆ
